Za czasów M. Ogińskiego na miejscu lasu naturalnego założono park o powierzchni niemal 60 hektarów. Główna aleja zaczynała się od głównej bramy parku. Wijąc się między różnymi drzewami i krzewami, prowadziła do pałacu. Ogińscy lubili siadywać na tarasie, urządzonym niedaleko pałacu od strony rzeki Babrungas. Przy czym najbardziej znanym drzewem w parku był dąb Perkuna. W czasach pogańskich przy nim palono święty ogień, którego pilnowała wajdelotka Galinda. Przybyły do parku pary małżeńskie śpieszą do jesionu o pięciu konarach. Posadził go ojciec pięciu synów. Według legendy, młode pary, które chcą mieć dziecko, powinny pięć razy obiec drzewo.