ZESPÓŁ ZAMKU I INNYCH BYDOWLI W MIEDNIKACH

Po raz pierwszy źródła pisane wymieniają zamek w Miednikach w 1385 roku, gdy Krzyżacy napadli na okolicy Oszmiany. Największy z czworobocznych zamków obronnych na Litwie był doskonale przystosowany do obrony bezpośredniej. Zbudowano go na bagnistym terenie, aby wrogom było trudniej się zbliżyć. Ze wszystkich stron otoczony szerokim i głębokim rowem oraz szerokim murem o długości ponad pół kilometra. Przy murze powstały cztery baszty. Najwyższa – to pięciokondygnacyjny donżon. Stąd koordynowano działania obronne i sprawdzano, kto wkracza przez bramę zamkową. Na górnych piętrach urządzono pomieszczenia mieszkalne. Kazimierz Jagiellończyk tutaj miał letnią rezydencję. Mieszkający to w Polsce, to na Litwie możnowładca nie chciał trzymać swoje dzieci w hałasie stolicy. Ledwie książę przenosił się do Wilna, czwórka dzieci: Jan Albert, Aleksander, Zygmunt i Kazimierz, wraz z nauczycielem, słynnym polskim historykiem Janem Długoszem zatrzymywali się w Miednikach. Młodszy syn Kazimierz nawet gdy wyrósł, nie porzucił Miednik. Gościł tutaj do samej swojej śmierci.
W 1519 roku zamek staje się ruiną, gdy niedaleko przechodzą Rosjanie. To, co pozostało, zostało zmiecione z powierzchni ziemi w ciągu kilkuset lat, przez kroczące niedaleko wojska francuskie. W okresie wojennym Miedniki należały do Polski, która okupowała Kraj Wileński. Miasteczko wróciło do Litwy w 1939 roku. Po wojnie zamek rekonstruowano. W 1993 roku wmurowano pierwszy kamień odbudowywanej baszty. Restaurowany zamek przystosowano do działalności muzealnej.