ZESPÓŁ DWORSKI W SZYŁOKARCZMIE, zw. SCHEU

Dwór w Szyłokarczmie założono w 1721 roku, podczas reformy administracyjnej w Prusach. Przez dłuższy czas dwór wynajmowano. Najemca oprócz działalności gospodarczej, miał w obowiązku zbierać podatki, prowadzić ewidencję dochodów, sędziować w sprawach włościan. Najdłużej dworem w Szyłokarczmie władała rodzina Radke. Przez 150 lat majątek dworu powiększyli z kilkadziesiąt do kilkaset hektarów.
Złoty wiek dworu nastąpił po tym, jak w 1889 roku nabył go szlachcic z Lėbartai Hugo Scheu. O dworze w Szyłokarczmie marzył od młodości. Co tydzień, gdy jechał na targ w Szyłokarczmie, podziwiał niekończące się stajnie dworu w Szyłokarczmie. Gdy ukończył 44 lata, H. Scheu nabył dwór za prawie 540 tys. marek. Oglądana za czasów młodości wielkość dworu była znacznie uszczuplona, budynki zniszczone. Jeszcze bardziej zdewastował je pożar, powstały od uderzenia pioruna w słomiany dach obory.
Właściciel dworu podjął się budowy. Aby za oknami pałacu otwierał się szerszy widok, zmieniono miejsce stodoły, dalej zbudowano stajnię i bory, przy dworze urządzono park w stylu angielskim. H. Scheu pozostawił na folwark 750 ha ziemi, pozostały majątek podzielił na działki, zaczął wydzierżawiać, sprzedawać lub sprzedawać osiedleńcom na raty. W ten sposób na ziemi dworu osiedliło się około 120 rodzin. Część ziemi podarował miastu. Na jego działkach zbudowano szpital, szkołę początkową, kościół, założono port. Z inicjatywy H. Scheu zostały otworzone Szkoła Rolnicza i Szkoła Gospodarstwa Domowego, urządzono park Varnamiškis.
Po wskrzeszeniu dworu Hugo Scheu pracował tyle, ile trzeba. W nocy spał po cztery godziny. Ziemianin aktywnie brał udział w samorządach okręgów klajpedzkiego i szyłokarczemskiego. Interesował się sztuką ludową. W dwóch komnatach pałacu urządził muzeum. W nim wystawiał kolekcje lituanistyczne, etnograficzne i archeologiczne. W bibliotece ziemianina znajdowały się niemal wszystkie książki dotyczące Małej Litwy. Gdy dobrze nauczył się języka litewskiego, sam zbierał bajki i podania.
Starzejący się ziemianin wysłał list do kościoła ewangelickiego w Szyłokarczmie i poprosił, aby został pochowany w podziemiach owego kościoła. Jednakże jego życzenie nie zostało spełnione. Hugo Scheu w wieku 92 lat znalazł wieczny odpoczynek na starym cmentarzu dworskim.
Po śmierci H. Scheu w 1937 r. dwór odziedziczył jego wnuk Werner Scheu. Gdy zbliżała się wojna, wraz z rodziną przeniósł się do Niemiec. Dwór został znacjonalizowany. Tutaj umieszczono gospodarstwo pomocnicze. Później we dworze znajdowało się Technikum Rolnicze. Obecnie w części odrestaurowanej dworu znajduje się administracja muzeum w Szyłokarczmie, centrum informacji turystycznej oraz działa biblioteka.