ZESPÓŁ DWORSKI W DAUKŠIAGIRĖ

Dwór w Daukšiagirė zbudowali w 1887 roku trzej bracia Sijus, Meinor i Dawid Frenkelowie. Później dwór przeszedł do Polaka J. K. Sosnowskiego, następnie – do krewnych żony Antanasa Smetony Chodakowskich. Ostatecznie ogłoszono licytację dworu.
O Daukšiagirė walczyło dwóch kupców Kazė Kudirkienė i ówczesny dyrektor Departamentu Handlu Ministerstwa Finansów Jonas Norkaitis. Norkaitisowi nie brakowało pewności siebie. Żartował, że „brudna baba nie kupi go”. Jednakże powodzenie nie było po jego stronie. Ambitny urzędnik chcąc walczyć o dwór już przyjrzał się córce nowej właścicielki. Norkaitis odważył się przyjechać do Daukšiagirė i prosić jej ręki. Gdy dziewczyna zgodziła się, młodej rodzinie jako posag przypadł również dwór. Za niedługo w Daukšiagirė ochrzczono ich jedynego syna Jonasa, a nowy gospodarz zakasał rękawy i wziął się do pracy we dworze. Na terenie dworu powstały obory, stodoła, spichlerz, czworaki, zaczęła działać gorzelnia. Zakupiony do pracy najnowsze maszyny rolnicze.
Ledwie właściciel przyjeżdżał, brał się za nauczanie parobków o tym, że dwór powinien być nazywany „wzorowym gospodarstwem”. Do swojego majątku często zapraszał gości pełniących ważne funkcje. Przybyłym J. Norkaitis nie żałował wymyślnych potraw i napojów. Dopieszczeni przez gospodarza goście nie pozostawali dłużni. Gospodarstwo „za wzorowość” ciągle nagradzano premiami ze skarbu państwa.
Nowego gospodarza lubili również parobcy dworscy. Jedni podziwiali go za umiejętność gospodarzenia, inni byli wdzięczni za hojność.
Gdy Litwa była okupowana przez Sowietów, J. Norkaitis wraz z rodziną wyjechał do Niemiec. Gdy po kilku latach wrócił, został zatrudniony jako zarządca dworu w Daukšiagirė. Gdy znów wrócili Rosjanie, Norkaitis na stałe osiedlił się w Niemczech. Tam zmarł w wieku 92 lata.
W czasach sowieckich na ziemiach dworu powstał sowchoz. Po odzyskaniu przez Litwę niepodległości, syn Norkaitisa postanowił przekazać pałac samorządowi w Prienach. Gdy zabrakło środków na remont, dwór sprzedano przedsiębiorcy z Kowna Petrasowi Ūselisowi.