СЯДЗІБА МАЁНТКА ДАУКШЯГІРЕ

Маёнтак Даукшягіре ў 1887 годзе пабудавалі тры браты Сій, Мейнар і Давыд Френкелі. Пазней маёнтак перададзены паляку Я. К. Сасноўскаму, пазней сваякам жонкі Антанаса Сметоны Хадакоўскім. Урэшце, маёнтак быў выстаўлены на аўкцыён.
За маёнтак Даукшягіре змагаліся два пакупнікі – Казя Кудіркэне і тагачасны дырэктар Гандлёвага дэпартамента пры Міністэрстве фінансаў Ёнас Наркайтіс. Самаўпэўнены Й. Наркайтіс смяяўся, што «мурзатая баба яго не купіць». Аднак поспех быў не на яго старане. Ваюючы за маёнтак, амбіцыйны службовец паклаў вока на дачку новай уладальніцы маёнтка. Наркайтіс адважыўся прыбыць в Даукшягіре і папрасіць яе рукі. Дзяўчына дала згоду, а маёнтак адышоў маладой сям’і як пасаг нявесты. Ужо хутка і ў новай сям’і з’явіўся адзіны сын Ёнас, а новы гаспадар, падкасаўшы рукавы, узяўся за работу ў маёнтку. В сядзібе былі пабудаваны хлеў, вышкі, клець, дом для батракоў, пачаў дзейнічаць спіртавы завод. Для работ былі закуплены найноўшыя сельскагаспадарчыя машыны.
Не паспеўшы прыехаць, гаспадар вучыў батракоў, што маёнтак павінен звацца «узорнай гаспадаркай». Памешчык запрашаў в свой маёнтак важных гасцей. Для іх Й. Наркайтіс не шкадаваў вытанчаных страў і напояў. Абласканыя гаспадаром госці ў доўгу не заставаліся. Гаспадарка ўвесь час атрымвала заахвочанні «за ўзорнасць» – прэміі з дзяржаўнага казны.
Новага гаспадара любілі і батракі маёнтка. Адны захапляліся яго ўменнем весці гаспадарку, іншыя былі яму ўдзячныя за шчодрасць.
Пасля таго, як Літву акупаваў СССР, Й. Наркайтіс с сям’ёй з’ехаў у Германію. Калі праз пару гадоў ён вярнуўся, то быў прызначаны наёмным кіраўнікам. Калі рускія вярнуліся, назаўжды атабарыўся ў Германіі. Там памёр у веку 92 гадоў.
В савецкі час на землях маёнтка дзейнічала савецкая гаспадарка. Пасля аднаўлення незалежнасці Літвы сын Наркайтіса вырашыў перадаць асабняк самакіраванню г. Прэнай. Аднак з-за нястачы сродкаў на рамонт маёнтак быў прададзена прадпрымальніку з Каўнаса Пятрасу Уселюсу.