
Адначасова з галоўным сядзібным домам будавалі афіцыну, у якой пасялілі прыслугу. У Венцлавовічаў былі дзве служанкі, у сядзібе кожны дзень працавалі аканом, садоўнік. Калі сядзібу набыў ксёндз Пранцышкус Забела, у афіцыне абсталявалі касцёл і плябанію. Людзі кажуць, што ў афіцыне можна пачуць нейкія незразумелыя гукі. Хто-тое мяркуе, што гэта дамавік, а іншыя звязваюць гукі з мясцовай легендай. Маўляў, ашуканы муж-арганіст тут у былы час спусціў з лесвіцы палюбоўніка сваёй жонкі будаўніка Дайноравичуса, душа якога цяпер не можа сабе найсці месца і мучыцца.