Сядзіба БУРБІШКІС

Звесткі пра падзеі ў сядзібе Бурбішкіс, якія трапілі ў гістарычныя крыніцы, узыходзяць да Вялікага Княства Літоўскага. І, бадай, самы яркі след вядзе да роду Венцлавовічаў, яны тут былі ўладальнікамі паўтара стагоддзя. У 1752 годзе Станіслаў Венцлавовіч (Węcławowicz), які з’яўляўся важнай асобай арміі ВКЛ, вядомаму архітэктару таго часу Паўлу Гіжыцкаму замовіў праект сядзібнага дома.
Праз 30 лет, пры ўнуку Івону, паўстаў палац з абзорнай вежкай, які захаваўся да гэтага часу, толькі Ануфрый, сын Івона, пазней зрабіў некаторыя паляпшэння. Французскіе шпалеры на сценах былі па каларыстыцы звязаны з полихромией на столі (рэшткі ацалелі). Дзверы – з чырвонага дрэва. Госці захапляліся кафляными печкамі з арнаментамі ў выгдядзе дубовых галінак і вянкоў з лаўровага лісця.
Больш за 1000 прыгонных сялян будавалі панскі дом. Цэглу абпальвалі ў вёсцы Клігунай (2 км) і з рук у рукі перадавалі да месца будаўніцтва. Калі хто-то з прыгонных пачынаў зніжаць тэмп, стаміўшыся, “лячылі” розгамі, некаторых зачынялі у цёмным падвале на некалькі сутак.
Жонка гаспадара спачувала прыгонным і спрабавала заступацца, але муж не хацеў слухаць. Адчувальная жанчына павесілася пасля таго, як памёр сын, якому было не больш як сем гадкоў, і хлопчыка пахавалі ў парку пад кедравай пініяй. У аповесці літоўскага пісьменніка Антанаса Жукаускаса-Венуоліса “Рак” (1925 г.) падрабязна апісана гісторыя роду Путаў-Путарляцкісаў, месца і падзеі нагадваюць пра Венцлавовічаў.
У 1932 годзе сядзібу Бурбишкіс набыў ксёндз Пранцышкус Забела, што вярнуўся із Амерікі. Пачалі дзейнічаць касцёл і плябанія, адкрылі пачатковую школу. У 1947 годзе пабудовы нацыяналізавалі. Школа працягваоа дзейнічаць, а ў памяшканні касцёла перавялі гаспадарчыя майстэрні.
З 2015 года сядзіба Бурбишкіс адкрыта для наведвальнікаў.