• У XVIII стагоддзі, калі гаспадарамі сталі дваране Прозары, змуравалі каменны дом з франтонам на два паверхі, з балконамі і вартавай вежкай. Спланавалі 28 ўнутраных памяшканняў. Паздней, пры графах Тышкевічах (да Першай Сусветнай вайны) і пры генерале Уладасе Нагявічусе, да дому прыбудавалі рызаліты, паменшылі вышыню перакрыццяў першага паверху. Сядзібны дом атачалі парк і сад.
  • У XIX стагоддзі, пры графах Тышкевічах, у сядзібе паўсталі нават 16 новых пабудоў, у тым ліку і свіран. У каменным будынку захоўвалі харчовыя прадукты – збожжа, муку, мяса. У тым жа свіране, у асобным памяшканні, трымалі гаспадарчае начынне. У пасляваенную пару свіран стаў складам. Цяпер тут экспазіцыя гаспадарчых прыладаў і матацыклаў.
  • У XVIII ст., калі сядзібай валодалі дваране Прозары, пабудавалі невялікі склад, у якім захоўвалі розныя каштоўнасці, прадметы маёмасці. Пасля Першай Сусветнай вайны ў будынку віравала праца – тут абсталявалі малочны комплекс. З малака кароў, якіх вырошчвалі ў сядзібе, выраблялі розную прадукцыю; у дзіцячую бальніцу кожны дзень везлі свежае сметанковае масла. З 1999 года – жылы…
  • У сядзібе ў XIX стагоддзі пабудавалі клуню ў традыцыйным народным стылі. У клуні захоўвалі і малацілі ураджай збожжавых. Пры будаўніцтве выкарыстоўвалі чырвоную цэглу і бярвенні. У пасляваенную пару драўляныя бярвенні замянілі на сілікатную цэглу, а падлогу – на бетонную. Цяпер у будынку абсталяваная зала для канцэртаў, прыкладна на 800 месцаў.
  • Хлеў, які ў сядзібе пабудавалі ў XIX ст., быў прамакутны. L-падобны хлеў паўстаў у пару валодання генерала У. Нагявічуса, там утрымлівалі пародзістых і рабочых коней, даільных кароў. З 1999 года, калі сядзібу Бабтынас – Жамайткеміс прыватызавалі, хлеў ужо не выкарыстоўвалі па прызначэнні.
  • З краю сядзібы захавалася адзіная белая міні-капліца (па-літоўску “каплітстульпіс”). У XIX стагоддзі такіх каплічак было чатыры, і яны пазначалі межы. Акрамя таго, гэтыя збудаванні малой архітэктуры – з крыжам і лічыцца засцерагальным.
  • Гарадзішча, якое ўздымаецца ўверх на 10 метраў, знаходзіцца ў прасторы паміж рачулкай Асюліс і далінай ракі Нявежыс. Схілы гарадзішча даволі стромкія, на яго верхняй пляцоўцы, што мае форму трохкутніка, – загараджальны насып вышынёй 3 метра. Навукоўцы мяркуюць, што ля падножжа было архаічнае паселішча і яго ўзрост узыходзіць да II тысячагоддзя. Археолагі ў 1961 годзе выявілі…